संघर्ष

संघर्ष गरी फूलेर झर्नु परने रितै रहेछ
योबन रित्याएर सुबास् छर्नुपर्ने जातै रहेछ
भमराको लाक्पा सहनु बिना बातै रहेछ
आँफै मरेर अरुलाई सजाउने नियतै नै यस्तै रहेछ

अरुको खुशीमा रम्नु मलाई के को जाती
मेरो चोटमा हास्नेहरुको म के शिर माथि
निर्दोश मै माथि खै किन लाग्छ ताती
लौ न प्रभु !प्रकृतिले के गर्‍यो मलाई अति

दामपत्य जिबन

 संगै जिउने बहानामा सयौ हस्ताक्षर गर्नुपर्छ
रहरहरु पुरा गर्ने नाममा कयौ स्वाभिमान मार्नुपर्छ
देखेको थिय यहाँ सबैको सबै अन्धा भा नाटक रच्नुपर्छ
दायित्व सम्झी पसिनामा भिज्दै हजारौं झरी रुझ्नुपर्छ
सुख दिन्छु भन्ने कसममा कयौ पटक मुटु कस्नु पर्छ
आँफैलाई मारी माया को नाममा भोको पेट भर्नु पर्छ 

एउटा कुन्ठा

म चिसिएको छु,
म ठडिएको छु
हेलामा डुबाएर
गन्तब्य नाप्नेहारुबाट
म पत्थर झै सहेको छु
म नदी झै रोएको छु
मेरो साहस् घोटेर
मुख मिठयाउने हरुबाट
म फूल्न सकिन
म घुल्न सकिन

मेरो अस्मिता लुटेएर
रातबिताउने हरु सँग
म ढलेको छु
म गलेको छु
सिनोमा रमाएर
पेट् भर्ने हरु बाट
..............
.............

30-oct-2012

धिक्कर छ ! जिन्दगी

जिन्दगीलाई नदी सँग दाँजेर हेर्थे
तर समयको अघाडी जिन्दगी त
बगरको ढुङ्गा पो रहेछ ।
घाम पानी हावा को लात सहिरहनु पर्ने ।
नदी जस्तै बगे झै लाग्थ्यो जिन्दगी
तर समय पो बग्दो रहेछ
म त तिही , त्यही पो छु
डकमग्न स्थिर भै
कहिल्य बर्षा को भेलले खीइन्छु
कहिल्य हिउदोको लेउले पुरिन्छु

समय को खेलौना भएर पो जिउदै छु ?
धिक्कर छ ! जिन्दगी कसैको दाईजो भिरेर
खुरुखुरु पछी लाग्नु पर्ने ।
असल देखे मन्दिरको शिला
खराब देखे गिट्टी झै चोईटिनु पर्ने
रहरले , खुशीले मक्किनु पनि नपाउने
समयको मर्जी बिना
उफ्फ !सधैं चिन्ता नै चिन्ता
कहिल्य बगिएला कि भन्ने
कहिल्य फोरिएला कि भन्ने
आखिर डर नै डरले जेलिएको
पोको पो होकी जिन्दगी ?
खै के पो हो जिन्दगी ?
सोच्दा सोच्दा बितीई पो
जान्छ जिन्दगी ।।।
पल हिरा
2012-11-1

"डर छ मलाई "

त्यो थुम्को नौनी झै पग्लेला कि भन्ने डर छ् मलाई
त्यो शान्त मान्छे क्रुर तानाशाही बन्ला भन्ने डर छ मलाई
यो गुम्बा यो मस्जिद अनी यो मन्दिर
बुढो रुख झै ढल्ला कि भन्ने डर छ् मलाई
भाई भाईको बिश्वास कतै गल्छ कि भन्ने डर छ मलाई
पाखा खोरिया अनी फाँटका गर्हाहरु बाझो भैइ
सिरु , कास र पाती फूल्ला कि डर छ् मलाई
कुटोकोदालो फ्याकेर् बन्दुकगोला उठाउला कि डर छ मलाई
ज्ञानको तपोभुमी मरेको लाश मात्रै जल्छ कि डर छ मलाई
सयौ फूल झै मेरो देश कतै चुडिन्छ कि भन्ने डर छ् मलाई

पर्देशीको तिहार

नकोर्नु दिदी मण्डल खुशी खिचेर
नगाँस्नु दिदी माला आसुँ उनेर

नबिछ्यौउनु आँखा आशाको दिप जलाएर
नलाउनु भाग मिठाइ र मसला सजाएर

काटदै छु दिन अभागी खप्पर सम्झेर
फोर्दै छु खुशीको आठा पसिना बगाएर

तिहारको उत्साहा छिनाइ लग्यो पर्देशी बनाएर

नरुनु दिदी र बहिनी यो माइती पराइ ठानेर

आशिष दिनुस् तेल र पानीले घेरेर
फुटाउनुस् ओखर मनलाई खुशीले उघारेर

सिङो जिबन

जिबनको डोरीले डोरयाको जिन्द्गी
गोरेटोको तरपयाहरुमा कम्जोर पोयाहरुले
दिनहरुलाई गाँस्न प्रयत्नरत छन

सिङो स्वरुप ढाक्न केही मिटर
सेतो च्यादर खरिद गर्न सम्पतीको संज्ञा दिएर
मोड मोडमा भिडन्तहरुमा भिडाएर
खुशी र दु:खका नाटक रच्ने
हामी स्वार्थ मानबको जिबन
कतै बगी रहेको छ,

कतै सुकी रहेको छ

आँफैलाई मान्छे भनी रहेको छौ
यन्त्र झै स्वचालित जिबनलाई

भिरपाखामा बग्न लागेको पैरोहरु झै
चट्टानहरुमा चेपिएका जराहरु
फुस्स-फुस्स अक्सिजनको हावामा
अक्सर रबरको ट्युब झै
फुलाई रहनु बाध्यता सँग गासेको छ
एकअर्को साईनोलाई गर्ब सोचेर
आँफै लेखी आँफै मेटाउनु पर्ने
अर्को यथार्त त छदैछ
सिङो जिबनको
लम्पसार स्वरुपमा

no tittle

जिबनको डोरीले डोरयाको जिन्द्गी
गोरेटोको तरपयाहरुमा कम्जोर पोयाहरुले
दिनहरुलाई गाँस्न प्रयत्नरत छन

सिङो स्वरुप ढाक्न केही मिटर
सेतो च्यादर खरिद गर्न सम्पतीको संज्ञा दिएर
मोड मोडमा भिडन्तहरुमा भिडाएर
खुशी र दु:खका नाटक रच्ने
हामी स्वार्थ मानबको जिबन
कतै बगी रहेको छ,

कतै सुकी रहेको छ

आँफैलाई मान्छे भनी रहेको छौ
यन्त्र झै स्वचालित जिबनलाई

भिरपाखामा बग्न लागेको पैरोहरु झै
चट्टानहरुमा चेपिएका जराहरु
फुस्स-फुस्स अक्सिजनको हावामा
अक्सर रबरको ट्युब झै
फुलाई रहनु बाध्यता सँग गासेको छ
एकअर्को साईनोलाई गर्ब सोचेर
आँफै लेखी आँफै मेटाउनु पर्ने
अर्को यथार्त त छदैछ
सिङो जिबनको
लम्पसार स्वरुपमा

तिमी हिमाल झै अटल हुनु

            

तिमी हिमाल झै अटल हुनु

म सेती झै भासिए पनि

तिमी फूल झै फक्रिनु

म नुन खाए झै ओइले पनि

तिम्रो लागि सिङो जिबन हारी दिन्छु

मेरो हारमा खुशी हुन्छ भने

लाखौं गल्छी झै झुकी दिउला

तिमीलाई छिचोल्न सजिलो होस्

मुर्ती झै शोभमान हुनु

फूलै फूल ले पूजा गरीरहुला

आकाश र धर्ती को सेतु नहुला

दु:ख र सुख पिथ्युमा लिउला